Rozdział 3

3 września, środa

Znów o 6:30 zadzwonił mój budzik. Po raz kolejny miałam ochotę rozwalić to cholerstwo. Macie czasem tak, że budzik przerywa wam sen w najlepszym momencie? Tak było u mnie dzisiaj. Ogólnie mam baaaaaaardzo dziwne sny, więc lepiej nie będę opowiadać.*

Zwlokłam się więc z łóżka i poszłam do łazienki. Gdy wyszłam, całkowicie gotowa, była już 7:15. Szybko wzięłam torbę i zbiegłam na dół. Powinnam już wyjść, żeby się nie spóźnić. To są minusy dojeżdżania autobusem. Trzeba wyjść z domu, kiedy niektórzy z twoich znajomych jeszcze smacznie chrapią, albo dopiero podnoszą się z łóżek. Jak zwykle, kiedy jestem spóźniona, posmarowałam szybko bułkę jakimś dżemem, chwyciłam soczek w kartoniku i wybiegłam z domu, ściskając w ręce moje „śniadanie”. Tata oczywiście jeszcze spał. Czasami mu zazdrościłam tego, że może się wylegiwać do południa. Nie dawno zatrudnił do pomocy w sklepie starą znajomą, Jessike. Dzięki temu, ilość moich dyżurów w sklepie (za które oczywiście mi nie płacono) zmalała z 5 w tygodniu, do 2. Jessica była bardzo miłą kobietą, w wieku mojego ojca. Podobno poznali się na studiach. Można by pomyśleć, że powinnam ich zeswatać. Nic z tego. Jessica miała męża.  W sumie trochę szkoda. Uważam, że tata powinien znaleźć sobie dziewczynę. Parę razy, z Trish próbowałyśmy to zrobić. Kiedyś nawet założyłyśmy mu konto na jakimś portalu randkowym. W pewnym momencie, zaczęła do niego pisać (a właściwie do nas, bo to my „prowadziłyśmy” jego konto) jakaś starsza pani, chyba w wieku mojej babci. Jak napisała w profilu, miała 16 kotów i mieszkała na wsi. Ale takiej kompletnej wsi, z krowami i wogle. Więc dałyśmy sobie spokój.

Kiedy dobiegłam na przystanek, z resztką kanapki w ręce, autobus jeszcze stał. Odetchnęłam z ulgą. Szybko wskoczyłam do środka i autobus ruszył. Oczywiście, jak zwykle o tej porze, ludzi było 3 razy więcej niż miejsc, więc z trudem przepchnęłam się do miejsca, gdzie stała Trish. Oczywiście od razu na mnie naskoczyła. Wypytywała mnie dosłownie o każdy szczegół wczorajszego wieczoru. Opowiedziałam jej wszystko dokładnie. Sekunda po sekundzie. Mój przyjaciółka wszystko nadinterpretowała i sądziła, że każde zdanie, jakie Austin wypowiedział ma jakieś ukryte znaczenie. Gdy po raz setny kazała mi wszystko opowiedzieć, wkurzyłam się i dopiero wtedy przypomniałam sobie, że chyba jedziemy już trochę za długo. Szybko spojrzałam na tablicę informacyjną. Świetnie, przejechałyśmy już 5 przystanków! Cholera… Trish tak mnie zagadała, że nie zwróciłam na to uwagi! Szybko wysiadłyśmy. Do dzwonka zostało 10 minut. Nie było szans, że w tym czasie dojedziemy na lekcje.  Spojrzałam na rozkład jazdy. No super. Autobus będzie za 3 minuty. Zostaje 7 minut na dojazd. Niech to szlag. Nic nie mogłyśmy jednak zrobić. Gdy dotarłyśmy do szkoły, było już 5 minut po dzwonku. Najgorsze w tym wszystkim było to, że pierwszą lekcją była matematyka. Musiałyśmy więc koniecznie zmienić buty, bo nikomu nie radziłabym przychodzić na matmę w niezmienionych butach. Już 8:07. Wpadłam w panikę. Jeszcze nigdy nie spóźniłam się na lekcje prawie 10 minut. Potem pędem pobiegłyśmy do szafek, chwyciłyśmy nasze podręczniki i popędziłyśmy do sali matematycznej. Jak na złość, była na ostatnim, piątym piętrze, na końcu korytarza.  Gdy wpadłyśmy do klasy, spojrzałam na zegarek nad drzwiami. Było 12  po ósmej. No to już po nas. Czekałam na reakcję pani Green. W klasie zapadła całkowita cisza.

- Ooooooo… - powiedziała przeciągle, zadziwiająco miłym tonem – Są i nasze spóźnialskie… - jak ja nie cierpię tego typu tekstów nauczycieli. Ale stałyśmy grzecznie przy wejściu do klasy, ze spuszczonymi głowami, udając głęboką skruchę.

- Co się stało, że musiałyście opuścić tak ważną lekcję? – no i to był jej normalny, oschły ton - Czy zdajecie sobie sprawę, że ocena z zagadnienia jakie dziś omawiamy, ma bardzo duży wpływ na waszą ocenę semestralną. Klasa milczała, a Michael, który rozwiązywał jakieś zadanie na tablicy, wycofał się dyskretnie z linii ognia. Green nawet tego nie zauważyła. Dalej torturowała nas wzrokiem.

- Uciekł nam autobus, proszę pani – wydukała Trish. Nie była to do końca prawda, ale taka wymówka była o wiele bezpieczniejsza, niż powiedzenie, że nie wysiadłyśmy na właściwym przystanku.

- Ah… Uciekł wam autobus, mówisz? – przeraziłam się. Czyżby ona coś wiedziała? - To już jest wasza wina. Do dyrektora! – krzyknęła. Po czym, ku naszemu przerażeniu, podniosła się z krzesła, które zatrzeszczało pod jej ciężarem. Napisała na tablicy numery zadań i powiedziała: „te zadania mają być zrobione, kiedy wrócę. Osobiście sprawdzę każdy zeszyt!” Na normalnej lekcji, w tym momencie po klasie przetoczył by się głośny jęk. Tym razem, nikt jednak nie próbował protestować.

Green popchnęła nas w stronę drzwi i osobiście zaprowadziła do gabinetu dyrektora. Tam żarliwie walczyła, o wymierzenie nam srogiej kary. Dyrektor jednak upierał się, że to tylko spóźnienie i tym razem wystarczy upomnienie. W końcu Green wywalczyła nam jednak 2 godziny w kozie. Super… Jak tata się o tym dowie… Akurat dzisiaj będzie wcześniej w domu. Super… Ja to mam szczęście… Dobra, wcisnę mu kit, że poszłam z Trish na lody. Będzie pewnie trochę zły, że nie powiedziałam wcześniej, ale kara na pewno będzie łagodniejsza, niż za „posiedzenie” w kozie. Jeśli będzie miał zły humor, to np. przedłuży mi dyżur w sklepie o 30 minut. Często to robił. Myślał, że dla mnie jest to kara, ale ja lubiłam tą pracę. Oczywiście, nie zamierzałam wyprowadzać taty z błędu. Udawałam, że to okropne i z miną cierpiętnicy wlokłam się do sklepu. A jeśli tacie dopisze humor, skończy się najwyżej na wykładzie, że muszę go informować, kiedy gdzieś idę po szkole. I bla bla bla, że się o mnie martwi i wogle. Potem powie, że to dla tego, że mnie kocha i będziemy się tulić.

- Jesteś zła? – spytała Trish, gdy wyszłyśmy z gabinetu. Trwała już przerwa. W sumie to była jej wina. Musiałam się zastanowić.

- Nie – odparłam. – No, może troszkę…

- Naprawdę? – zdziwiła się. – Zawsze byłaś wzorową uczennicą. – Ta, w sumie to prawda. Nigdy nie uczyłam się dużo, najwyżej powtórzyłam coś przed sprawdzianem. Mimo to, moje oceny były całkiem niezłe. W tym momencie zadzwonił dzwonek i musiałyśmy iść na angielski.** Lekcje mijały spokojnie. Nikt już nie wierzył w tą idiotyczną plotkę, którą rozpuściła CeCe. Wszystko rypło się na przerwie, przed muzyką. Wesoło szłam do klasy, bo uwielbiam muzykę. W mojej starej szkole, pani była beznadziejna. Nie mówię, że lekcje były nudne. Wręcz przeciwnie, dużo się działo, lecz nie ze strony nauczycielki. Chłopcy, jak dzieci, strzelali z fletów (gra na flecie była obowiązkowa). Wszyscy biegali po klasie, krzyczeli, łazili po ławkach, a pani nieudolnie próbowała nam coś przekazać. Czasami na lekcje musiała przychodzić wychowawczyni. Biedna kobieta. Jej też nie było z nami łatwo. Mimo, że była niespełna rozumu, jakoś wszystko zauważała na lekcji, a na każde pytanie odpowiadała: dobrze. Cały czas, zawsze.***

Musiałam zahaczyć jeszcze o szafkę, a tam przeżyłam prawdziwy szok. Austin… Całował się z jakąś nieznaną blondynką. W tym momencie coś we mnie jakby pękło. Nie wiedziałam, co. O co właściwie mi chodzi. Jaki ja mam porąbany mózg… Mimo, że to on kontroluje moje uczucia, to tak naprawdę nie wie, o co mu chodzi…  Przecież powinnam się cieszyć, to mój przyjaciel. Fajnie, że znalazł sobie dziewczynę. Jakby nie patrzeć, znamy się od dziecka (co z tego, że nie widzieliśmy się przez 10 lat… i tak znam go najlepiej z całej mojej nowej klasy, oczywiście nie licząc Trish) . Ale coś we mnie, nie pozwalało się tej radości przebić. Czyżbym była zazdrosna? Nie, to bez sensu. Czemu miałabym być? Byliśmy tylko przyjaciółmi. Chociaż… W sumie sama nie wiem. Tego uczucia nie da się pomylić z innym. Dobra, naczytałam się za dużo kolorowych pisemek… i po raz kolejny powtarzam: Jaki ja mam porąbany mózg! Wzięłam szybko mój podręcznik z szafki i pobiegłam do klasy, bo do dzwonka zostało już tylko kilka minut. Cały czas, czułam jednak pewien ucisk na sercu. Ach, bycie nastolatką to kiepska sprawa…

W sali muzycznej ławki były większe niż w innych. Przy każdej były cztery miejsca. Usiadłam razem z Trish, Dezem i Austinem. Pan Stewart wyszedł na chwilę z sali, więc nachyliłam się do Austina.

- No, widziałam, że poznałeś jakąś nową koleżankę.- powiedziałam. Zaśmiał się:

- To już nie wolno mi nic zrobić, bez twojej zgody?

- No ale mi to chyba mogłeś powiedzieć! – udałam oburzenie. – chyba jesteśmy przyjaciółmi, nie? – dałam delikatny nacisk na „przyjaciółmi”. Miałam nadzieję, że zabrzmiało to naturalnie.

- Dobrze, wybacz mi. Następnym razem poinformuję cię, kiedy będę chciał się z kimś spotkać. - obiecał.

- I tak ma być. – zakończyłam rozmowę, powstrzymując śmiech, bo nasz wychowawca wszedł do klasy. Jak zwykle, momentalnie zapanowała cisza.

Lekcja była bardzo ciekawa, mimo, że po raz kolejny słuchaliśmy „wymagań edukacyjnych”.  Pan Stewart miał jednak świetne poczucie humoru i zaczęłam się domyślać, dlaczego wszyscy uczniowie go tak lubią. On nawet z nudnych „wymagań edukacyjnych” potrafił zrobić ciekawą lekcję. W tym roku nie było już (na szczęście!) gry na flecie. Chyba nie wytrzymałabym kolejnego roku ze strzelanką z fletów w tle.

Lekcja muzyki była ostatnią tego dnia. Po niej Austin i Dez, oraz inni szczęściarze poszli do domów, a my powlekłyśmy się do kozy. W sumie nie było tak źle. „Pilnował” nas pan Watson, od historii. „Pilnował” w cudzysłowu, bo tak naprawdę tylko siedział i grał na swoim laptopie w Call of Duty, a my robiliśmy co chcemy.

-O co ci chodziło na muzyce? – spytała Trish

- Podsłuchujesz moje rozmowy? – uśmiechnęłam się

- O nie, moja droga. Nie praw mi tu teraz morałów, tylko odpowiadaj na pytanie.- udała oburzenie.

- Nic takiego. Po prostu widziałam Austina jak całował się z jakąś dziewczyną. – wzruszyłam ramionami. Znów poczułam ten dziwny, niezrozumiały ucisk na sercu.

- I nic mi nie powiedziałaś?! – teraz już naprawdę się wkurzyła.

- Nie wtrącajmy się w jego sprawy. – powiedziałam - Ale też się wkurzyłam, że nic mi nie powiedział. W końcu jesteśmy przyjaciółmi. – dodałam

- Jesteś pewna? – spytała moja przyjaciółka

- Chyba tak. Wiem, że nie widzieliśmy się przez 10 lat, ale nic się chyba przez ten czas nie popsuło między nami. – uśmiechnęłam się niepewnie.

- Ally, nie o to mi chodziło. – westchnęła Trish. – w drugą stronę…

- Nie rozumiem… - zdziwiłam się

-  Wydaje mi się, że jemu chodzi o coś więcej niż przyjaźń… - ściszyła głos moja przyjaciółka. Zaskoczyła mnie.

-No, ale czy wtedy całowałby się z inną? – postanowiłam, że to ja będę tą, która myśli logicznie.

- No, w sumie… -zagięła się.

- Dobra, nie mówmy już o tym– ucięłam temat. Dwie godziny w kozie szybko zleciały. Udało nam się odrobić wszystkie lekcje (nie wiem, jakim cudem tego dokonałyśmy).

W domu czekała na mnie jeszcze jedna niespodzianka. O dziwo, dom był pusty. Na lodówce wisiała kartka:

Kotku, będę dziś później, Jessica zachorowała

i muszę ją zastąpić. W lodówce masz makaron,

                                                 odgrzej sobie.

                                                        Tata

Nie mogłam uwierzyć we własne szczęście! To cud! Byłam tak cholernie szczęśliwa. Skro Jessica zachorowała, znaczy, że tata będzie musiał zamknąć dziś sklep, więc będzie w domu koło 20. Świetnie. Mam czas dla siebie. Pobiegłam więc szybko do sklepiku, koło mojego domu i kupiłam chipsy, colę, lody i nutellę. Potem podgrzałam makaron, usiadłam na kanapie przed telewizorem i włączyłam Harry’ego Pottera. Od szóstej klasy, jestem straszną fanką tych książek i filmów.

Tata, jak się okazało, wrócił dopiero po 22. Pojechał jeszcze odwiedzić Jessicę i do sklepu.

W sumie, ten dzień nie był chyba taki zły...

----------------------------------------------------------------------------------------------------

 * jak ja :)
** odpowiednik naszego polskiego, nie język obcy
*** moje wspomnienia ze starej szkoły
----------------------------------------------------------------------------------------------------

Długo nie było rozdziału. Tak, wiem, przepraszam. Po prostu miałam strasznego doła, którego musiałam leczyć mlekiem czekoladowym i ciastkami. To zawsze poprawia mi humor. :)

Do tego, założyłam sobie konto na stardoll. Tak, śmiejcie się, śmiejcie, ale stworzyłam sobie taką sexi postać, że już z 10 chłopaków do mnie zarywało na czacie. Z czego tylko jeden z polski. Z 3 z U.K, a reszta z USA. ^^
Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba. I komentujcie, proszę. :) Komentarzy jest na prawdę mało, a niedługo stuknie mi już 600 wyświetleń.
Tak więc, obiecuję, że taka sytuacja się już nie powtórzy, że przez prawie 2 tygodnie nie będzie rozdziału.
Dziś gramy z San Marino :( Pewnie będzie powtórka z piątkowego meczu z Ukrainą... A wy jaki wynik obstawiacie? Ciasteczkowy Potwór (nie, nie ja, ten prawdziwy) wywróżył:

:D Zdjęcie przerobione przez mua w paintcie >.< (zamiast San Marino, były Czechy :P ) ale kto by sie przejmował szczegółami :)
Ciasteczkowy Potwór